Enkele maanden nadat De Hogepriesteres van Aruc uitkwam, kregen we te maken met een pandemie waardoor het leven helemaal veranderde. De pandemie, lockdown, vaccinatie en andere maatregelen en bijbehorende tweedracht, polarisatie, verdeel er heers, ‘schapen’ tegen ‘wappies’ en slechte vibe hebben mijn creativiteit behoorlijk beschadigd. In de afgelopen twee jaar heb mijn naïviteit verloren en mijn wereldbeeld heeft een enorme ommekeer meegemaakt. Dit heeft tot gevolg gehad dat ik heel weinig fictie heb geschreven en totaal geen fantasy.
Schrijven is mijn lust en mijn leven en het was best wel lastig voor mij geweest om het los te laten en te wachten totdat het verlangen naar het fantaseren uit zichzelf zou terugkeren. En deze zomer was het zover. Deel 2 van De hogepriesteres is nog steeds heel grof uitgelijnd, maar verder niets. De grimoire van Isis de Ruiter is maar voor 25 procent af. Maar ik kreeg wel een idee van een soort paranormaal romance… Het plotten lukte nog niet maar het was wel een begin.
Afgelopen week heb ik de beslissing genomen om De grimoire dat ik al twee jaar niet had aangeraakt opnieuw door te lezen. Ik begon na te denken over hoe ik de grimoire verder zou kunnen ontwikkelen. Met mijn visie van nu zijn er enkele verhalen in de grimoire verwerkt, daarvan ik niet denk dat ze goed passen. Maar ik vind het zonde om ze helemaal weg te doen. Deze verhalen zal ik hier als blogpost publiceren.
Ik weet niet of het mij zal lukken om elke dag fictie te schrijven, maar ik voel het ontwaken van verlangens. Het levenslust en energie dat hoort bij het geboorte van nieuwe verhaallijnen. En dat geeft mij hoop.