Carlos de Ruiter

De rol van de man

Carlos weet, net zoals Arthur en alle andere mannen daarvoor en daarna, niet de rol van de man getrouwd met een Kyteler. Hij weet niet eens dat hij een rol heeft of wie Alice Kyteler is. En toch heeft hij inhoud gegeven aan zijn functie. Dat komt omdat elke man getrouwd met een Kyteler denkt dat hij een vrouw gekozen heeft terwijl hij degene is die uitgekozen wordt. De Kyteler man wordt geselecteerd door de krachten van de cirkel vanwege zijn talent als jager dus als kostwinner, verzorger en beschermer. De plantmaan, de maancyclus waarin de zon het langste schijnt, staat dan ook voor bescherming. En dat is de rol van de man.

De cirkel waartoe de Kyteler vrouwen naar toe reizen, en die Isis de naam Aruc heeft gegeven, is immers een wereld die polariteiten balanceert. Het is een wereld van zomer en winter, licht en schaduw, zon en maan, de God en de Godin. In de cirkel worden beide vormen van Goddelijkheid niet alleen geëerd, maar ook vereist. Het is de dans van de Godin en God samen die leven schept, zowel in de cirkel als daarbuiten.

Carlos kijkt terug

Carlos kijkt terug naar zijn leven met een gevoel van voldoening. Hij heeft het allemaal goed gedaan. Zijn vier kinderen zijn allemaal het nest uit en hebben een leven voor zichzelf opgebouwd. Hij is trots op Isis, Mae, Anu en Mark. En hij is ook trots op zijn kleinkinderen. Volgende week gaat hij al zijn kleinkinderen trakteren op een uitgebreide diner. Hij denkt dat zijn leven zo goed is gegaan omdat hij zijn rol wist.

De rol van de man is om de vrouw en kinderen te beschermen. Dat heeft hij altijd al aangevoeld. Tijdens zijn studie in Nederland had hij heel wat bekijks in de jaren zestig als een van de weinige Curaçaoënaars in Groningen. Hij kreeg veel aandacht van vrouwelijke studiegenoten. Maar hij heeft gekozen voor Brigit omdat ze zei dat ze huisvrouw wilde zijn en niet buitenshuis wilde werken. Tegenwoordig ben je slecht en vrouwonvriendelijk als je een vrouw kiest omdat ze huisvrouw wilde zijn.

Maar hij wilde graag een vrouw beschermen en weten dat zijn vrouw thuis zou zijn en voor de kinderen zou zorgen en dat zijn kinderen niet voor galg en rad zouden opgroeien. Nette kinderen opvoeden die een toegevoegde waarde zouden zijn voor de maatschappij is een fulltime baan. Zeker op Curaçao.

De eerste jaren van Carlos

De rol van de man is om de vrouw te beschermen. De eerste herinneringen die Carlos heeft is van zijn moeder achter de Singer naaimachine. Zij zat daar uren voor. Carlos was trots op zijn moeder. Ze maakte mooie jurken voor rijke Hollandse vrouwen die in Emmastad wonen. Later liepen ze samen vanuit Saliña Abou naar Emmastad, gaven de jurken af om vervolgens direct langs de winkel om brood te kopen.

Carlos was altijd met zijn moeder. Zelfs als jochie van vijf bleef hij met zijn moeder zitten totdat ze klaar was, diep in de nacht. Soms viel hij in slaap voor haar voeten. Hij bewaakte haar als een hondje. De volgende ochtend had hij behoorlijk wat moeite om op te staan om naar school te gaan.

Zijn vader was zeeman en was er meestal niet. Als hij thuiskwam was zijn moeder blij en Carlos wist instinctief dat hij een stapje terug moest doen al vond hij het niet bepaald prettig. Dat duurde eventjes en enkele weken later was hij weer de man, de beschermer van het huis

De lagere school

Omdat Carlos de beschermer is, wordt hij ook beschermd. Het leven is een soort cirkel waarbij je beschermt waardoor je beschermd wordt waardoor je beter in staat bent om te beschermen.

Zijn vader was met zijn moeder getrouwd. Doordat hij geboren was binnen het huwelijk en dus wettig kind was, kwam hij in aanmerking om de lagere school te doen op de katholieke St. Albertus College in Punda. Daar kreeg je les van Tilburgse fraters. Er moest daar wel voor betaald worden maar onderwijs is de enige kans op een betere toekomst.

Naar een betaalde school gaan betekende misschien beter onderwijs maar omringd worden door kinderen met geld heeft echter wel een vervelende bijwerking; namelijk je wordt zwaar geconfronteerd met het feit dat jij dat niet hebt. Carlos weet nog hoe hij altijd van Punda naar Saliña Abou liep op een paar schoenen waarvan de bodem versleten waren. Hij had stukjes karton in de schoenen gedaan om het te verdoezelen. Hij moest alleen ervoor zorgen dat niemand de onderkant van zijn schoenen zou zien. Dat lukte prima totdat het een keer niet lukte. Dat was een dag waarop hij bescherming nodig had.

Ik betaal morgen

Ondanks dat Carlos altijd oplettend was, waren er momenten van zwakte zoals die speciale dag. Hij was 11 jaar, dus al wat ouder. Op die dag liep Carlos met zijn hoofd in de wolken. Hij was moe en uitgeput en weet nog precies waarom. Hij had al twee dagen niet gegeten. De dag daarvoor had zijn moeder een jurk afgemaakt. Die moest hij afgeven bij een mevrouw in Emmastad. Met dat geld moest hij dan brood en beleg kopen en dat meenemen naar huis.

Toen hij na drie kwartier lopen in de hete zon bij de rijke Hollandse mevrouw aankwam om het jurk afgeven kreeg hij een een mokerhamer op zijn hoofd. ‘O, lief dat je het jurk hebt meegenomen, maar ik ben vergeten om aan mijn man het geld te vragen. Kom maar morgen het geld ophalen.’ Carlos glimlachte lief en zei: ‘Is goed hoor mevrouw, ik kom morgen weer langs.’

Zodra hij afscheid nam, vloeiden de tranen over zijn gezicht. Tranen van honger, teleurstelling, woede en machteloosheid. Tranen omdat hij tegen zijn moeder zal moeten vertellen dat hij het geld niet heeft. Tranen omdat hij snel wilde groeien, studeren en een goede baan wilde hebben zodat hij beter voor zijn moeder kon zorgen. Tranen omdat zijn moeder spataderen heeft omdat zij zoveel uren achter de naaimachine moest zitten en vervolgens uren voor de strijkijzer moest staan om te zorgen dat ze konden leven en dat hij een toekomst zou hebben.

Na die dag was hij moe. Hij had honger en was uitgeput. En daarom had hij een moment van zwakte.  

De priesteres

Die dag was hij moe en terwijl hij in de klas zat deed hij een been achteloos over de ander waardoor hij de onderkant van zijn schoen te zien was en dus ook het gat en het karton. Een jongen die dat gezien heeft, wees de klas erop waardoor Carlos door de hele klas uitgelachen werd. Later die dag kreeg stak Carlos zijn kapotte schoen uit, waardoor de jongen in kwestie op zijn gezicht valt op de schoolplein wat weer zorgt voor hilariteit tijdens de pauze. De jongen beloofde wraak.

Later aan het einde van de dag moest Carlos naar huis lopen. De weg van Punda naar Saliña Abou was bebouwd behalve een stukje een paar honderd meter voor waar nu Wimco is. Die was er toen niet. Dat deel was bebost en er liep een smalle zandweg voordat je bij Saliña was. Op het moment waarop hij dat zandweg inliep was hij plotseling de weg kwijt. Hij was in het bos maar het zag er anders uit. Hij bleef richtingloos lopen zonder te weten waar hij naartoe moest. Op een gegeven moment ging hij tegen een boom aan zitten. Waar moest hij heen? Hij is moe, hij heeft al twee dagen niet gegeten en hij had heel veel honger. Hij begon te bidden en ziet hij een vrouw. Ze leek op een Mariabeeldje. ‘Bent U Maria, de moeder van Jezus? Als u het bent, help mij alstublieft. Ik moet naar huis. Mijn moeder wacht op mij. Ik moet geld bij een mevrouw ophalen vandaag. We hebben dat geld nodig. Of bent u een visie dat ik heb omdat ik zoveel honger heb?

De vrouw glimlacht. ‘Je kan mij vergelijken met Maria. Ik ben een priesteres. We hebben je hier verborgen om je te beschermen. Je hebt een bepaalde taak in de toekomst. Maak je geen zorgen. Je moeder zal niet merken dat je te laat bent. Ze is aan het slapen. Ga jij ook maar lekker slapen. Als je wakker bent, dan zal je de weg naar huis vinden. En maak je geen zorgen hoor. De mevrouw in Emmastad gaat vandaag wel betalen. Het komt allemaal wel goed.’ En Carlos viel in slaap. Toen hij later wakker werd zat hij tegen een boom aan. Hij stond op liep naar huis en trof, zoals de priesteres zei, zijn moeder slapend aan. Hij besloot wat hij heeft meegemaakt aan niemand te vertellen.

Messensteken

Thuis aangekomen dronk hij wat water en ging weer lopend naar Emmastad om het geld op te halen. De mevrouw had het geld en gaf hem wat extra geld als fooi omdat hij nogmaals langs heeft moeten komen. Hij kocht extra spullen voor het geld en nam het mee naar huis.

Nadat ze allebei hadden gegeten besefte Carlos pas hoe vreemd dat hele gebeuren was met die vrouw die zei dat ze een priesteres was. De volgende dag zal hij wel op school vragen of priesteressen zijn. Op school en in de kerk had hij alleen maar priesters gezien en nonnen maar geen priesteressen.

De volgende dag was er een vreemde sfeer op school. De jongen die het stukje karton onder zijn schoen had gezien was er niet. Hij was van school afgehaald. Naarmate de dagen voorbij gingen kreeg hij daar steeds meer daarover te horen. De jongen was Carlos in het bos aan het opwachten met een mes. Maar Carlos was spoorloos verdwenen terwijl er geen enkele andere manier was om naar huis te lopen.

Uiteindelijk kwam er een oudere man langs. De jongen zag de oudere man aan voor Carlos aan en probeerde hem neer te steken. Gelukkig  heeft de man er maar een paar krassen aan overgehouden. Maar de bullebak is wel van school afgetrapt.

Carlos denkt wel eens dat het anders had kunnen lopen. Hij had de ontvanger kunnen zijn van die messteken en zijn moeder kunnen achterlaten met de pijn en verdriet.

Maar hij leeft nog. Hij heeft zijn studie afgemaakt op de Universiteit van Groningen, zijn moeder financieel verzorgd en daarna zijn vrouw en kinderen. Het enige dat dat hem pijn doet is dat zijn moeder is overleden toen Brigit zwanger was van Isis. Zij heeft jammer genoeg haar kleinkinderen niet mogen zien opgroeien zoals hij.