Gastblogger Martine Pauwels over schedels
Vandaag een blogpost van gastblogger Martine Pauwels. We hebben elkaar leren kennen omdat we beiden fantasy schrijven en geïnteresseerd zijn in magie. Martine is van België en ik van Curaçao. Ze schrijft onder het pseudoniem M.G. Crow. Voor meer informatie over haar werk kan je kijken op haar website.
Hoeder van kristallen schedels
De meningen zijn verdeeld, ook onder hoeders, maar ik ga even mijn ervaring schrijven als hoeder van kristallen schedels.
Wat houdt het in om hoeder te zijn? Wel, het begint met een steen die in de vorm van een schedel is geslepen, die je zo aantrekt, dat je hem als het ware in huis moet halen. Al snel zal je merken dat het niet bij een gaat blijven.
De kristallen schedels gaan roepen in alle stenen, kleuren, maten en vormen.
Dat is leuk, maar al snel is je woning overrompeld. Ze slagen er altijd wel in om het geld op je pad te krijgen.
Dan kom er plots een punt dat hoeden een beetje op de oude hit van Jimmy Frey begint te lijken: “Duw een beetje”. Juist, er kan er nog wel eentje bij.
Zo ga je door, tot je altaarkast een party wordt zoals toen ik vroeger eens met een vriendin meeging naar Den Ossepoot. Heel gezellig dansen op een dansvloer volgepakt als sardientjes in blik. Het was leuk bewegen met als grote kunst je drankje in je glas te houden, terwijl ledematen je raakte. Zelfs de ergste moshpit kan er nog niet aan tippen.
Mijn schedelgroep begon zo te worden, met ongelukken tot gevolg. Draken verloren hoorns, schedels stukken van hun neus of kin, deuken en uiteindelijk volledig onherstelbaar verbrijzelde schedels en draken.
Het begon echt niet meer gezellig te worden. Mijn huis was overgenomen door schedels die zich er neerpootten en niet meer weg wilden.
Ik woon al zo klein en had bijna geen plek meer voor mezelf. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik de hoeder ben. Mijn schedels zijn mijn schedels niet. Klopt, ik heb ze ergens maar ik bruikleen.
Dus ik besloot de bende eens wakker te maken, nadat er weer een schedels sneuvelden. Het maakte me niet meer gelukkig. Ik liep op eieren. De vreugde van het hoeden was weg.
Ik denk dat de schedels het ook merkten. Ze werden wakker. Uiteindelijk zijn er groepjes die door wilden. Doorgaan betekent naar een andere hoeder vertrekken.
Ik beheer samen met een vriendin een groep, plaatste daar de meest wanhopige schedels eerst. Mijn kleine draakjes die na jaren overrompeld werden door mijn grotere en het meeste risico liepen.
Met veel liefde laat ik ze doorgaan. Ik wil naar ze luisteren en dat ze weer gelukkig zijn.
Interview met Martine over de kracht van schedels
Sluwe schedels
En weer ontdekte ik hoe sluw schedels wel kunnen zijn. Mijn duurste schedel, die me heel dierbaar was, gaf me de opdracht door te gaan.
Ik bood hem, met pijn in het hart, aan. Je moet de wil van de schedel respecteren.
Binnen de kortste keren kreeg ik berichten van mensen die mijn schedel niet wilden kopen, maar mijn bankrekening wilde plunderen. Ik heb meteen gegevens doorgestuurd naar bevoegde instanties.
Nu begint die schedel hier te lachen en te vragen of ik er geen plezier ik had deze oplichters tegen de lamp te laten lopen.
Resultaat: hij wil toch blijven. Ik weet dat een groot deel van mijn schedels gaat blijven.
Schedels op weg naar een nieuw leven
Een deel is al ingepakt en besproken. Het voelt goed aan. De meeste van mijn onderdanen zullen een nieuwe hoeder vinden in mijn vriendenkring.
Ik weet dat ze daar gelukkiger gaan zijn en een plaats gaan krijgen om zich verder te ontwikkelen. Ze zijn niet bij mij gekomen om te blijven, of een deel niet.
Ik heb schedels die nooit zullen vertrekken. Dat weet ik ook. Die staan min of meer in mijn testament. Ik weet wie ze ooit zal hoeden, maar die tijd is er nog lang niet.
Voorlopig geniet ik van wat die ondeugende wezentjes me bijbrengen en hoop ik dat anderen die vreugde ook gaan ontdekken.
